Over mij & Waarom een carnivoor platform
Jolanda Snel
- (Neuro)psycholoog
- Moeder van, vriendin van, etc
- Carnivoor sinds 2018
- ...en vooral ook maar iemand die niets zeker weet en haar weg probeert te vinden in dit leven.
Mijn verhaal (hier in podcast) komt sterk overeen met dat van zovelen die je hierover hoort: al jarenlang gezondheidsklachten en mentale klachten, die niet erg goed te duiden waren.
Nou ben ik zelf opgeleid als neuropsycholoog en mijn nest van herkomst was niet bepaald gezellig. Ook is er waarschijnlijk de nodige genetische ballast, dus ik was geneigd mijn klachten al snel en grotendeels 'psychisch' te duiden en er op die manier aan te werken. Natuurlijk wist ik wel dat gezondheid daar ook bij hoort, dus ik flink sporten... en 'gezond' eten... Dacht ik.
Na enige tijd was ik zo goed als vegetarisch, keto, ik at vooral 'echte' voeding, kortom alles wat geleerd wordt over wat gezond is. En ik liep aan alle kanten letterlijk en figuurlijk vast.
Toen ik op het punt stond nóg meer nare medicatie te moeten gaan gebruiken kwam ik toevallig een filmpje tegen over carnivoor eten. Alles wat je juist niet zou moeten doen. Mijn mond viel open, ik werd nieuwsgierig, verdiepte me er in en besloot het te proberen. Zo schakelde ik in november 2018, met mijn rug tegen de muur, als ultiem probeersel, radicaal over op carnivoor. Loodrecht in tegen alles wat me geleerd was dat gezond was. Want het alternatief was erger, en ik kon het in elk geval proberen... medicatie kon altijd nog. Na 2 weken carnivoor verdwenen mijn klachten als sneeuw voor de zon, zelfs klachten waarvan ik niet eens wist dat ik ze had. Ik kon het zelf niet geloven. Het heeft mijn leven bizar positief veranderd en scheelt mij (en jullie) bakken medicijnen en zorgkosten.
Inmiddels eet ik ruim 5 jaar carnivoor, met alle ups, downs en leermomenten die daarbij horen. Want alleen keto en puur voedsel deed voor mij dus nog niet genoeg.
Hoewel het klinkt als een nogal extreem dieet, ben ik er niet dwangmatig of fanatiek mee bezig. Het is voor mij geen dogma, ik heb geen idee of ik dit mijn leven lang blijf doen, en blijf ik zoeken naar nuance en meer informatie. Op feestjes of andere sociale gelegenheden vermijd ik het onderwerp liever (mijn verhaal ken ik inmiddels wel en ik heb, op enkele fasen na, vrij weinig zendingsdrang) en het bepaalt niet mijn identiteit.
Het is niet mijn dogma of identiteit. Toch maak ik er nu een website over. Waarom dan?
Waarom een platform?
Als ik via mijn eigen praktijk als (neuro)psycholoog, of als cliënt of patiënt, met andere zorgprofessionals in contact kom, merk ik dat vrijwel niemand van hen bekend is met deze manier van voeding als interventie. Laat staan dat ze weten over de, voor sommigen, levensveranderende voordelen ervan. Zowel medisch als mentaal. Snap ik. Het duurde bij mij ook even.
Ons is jarenlang ingeprent dat rood vlees en (verzadigd) vet slecht is en dat groenten, fruit en vezels essentieel zijn voor je gezondheid. En dan nog de impact op het klimaat... Vlees is het nieuwe roken, vega(n) is hip en happening. (De werkelijkheid ligt genuanceerder, daarover elders meer). Niet zo gek dat mensen me heel raar aankijken als ze een gezonde, naar het lijkt weldenkende, bewuste, verantwoordelijke psycholoog/collega voor zich hebben die - echt- al jaren alleen maar vlees eet vanwege gezondheidsredenen, en dat zelfs als overweging bespreekt met haar cliënten. What the ...!?
Nou is het feit dat mensen me raar aankijken op zich nog geen reden om een platform te lanceren.
Wat dan wel? Er zijn er wat mij betreft twee:
- Dat deze interventie, die hét verschil kan maken, te vaak over het hoofd gezien wordt in de reguliere gezondheidszorg én de reguliere GGZ
- Dat mensen die hier al langere tijd baat bij hebben, tegen obstakels oplopen wanneer ze onverhoopt reguliere zorg nodig hebben.
Want ook als carnivoor heb je soms medische of mentale klachten (joh), en het kan een vervelende uitdaging zijn wanneer je daarmee naar een zorgprofessional gaat die hier niets van weet.
Waar je tegenaan loopt in de reguliere geneeskunde
Komt een carnivoor bij de dokter...
Ik weet dat sommige mensen hun mond er maar over houden, als ze met hun probleem bij een arts komen. Dat heb ik zelf ook een tijd gedaan. Want als je vertelt dat je alleen maar vlees eet, zal menig arts je drie seconden langer aankijken, alvorens je te vertellen dat je klachten daar mee te maken hebben om je vervolgens te adviseren per direct weer 'normaal' te eten. En dan nog maar eens terug te komen. Of ze luisteren en horen 'ah hij/zij eet veel vlees', slaan het woordje 'alleen' voor 't gemak even over en gaan er vanuit dat je ook heus gewoon groenten en fruit eet.
Maar vertel je het niet, dan voelt dat natuurlijk ook niet goed. Je wil juist als het om je gezondheid gaat samen met de arts in alle openheid, en met alle beschikbare informatie, een analyse en plan bedenken, toch?
Er is nog iets anders waar je tegenaan kan lopen bij artsen, en dat is zo ontzettend zonde. Als je hiermee gestart bent (meestal begin je niet met zoiets extreems als je niet ook forse klachten hebt) en je merkt na enkele weken dat je klachten op miraculeuze wijze verdwijnen, wil je dit waarschijnlijk in al je enthousiasme delen met je arts. Want dan kunnen er vast meer patienten baat bij hebben! Althans, zo'n blij ei ben ik dan wel.
Dus toen ik krom en vast liep van de reumatoide artritis en na een tijdje, zonder de met klem aanbevolen medicatie door de reumatoloog, weer soepel in mijn lijf zat, vertelde ik dat vol enthousiasme aan mijn behandelend arts. Maar hoewel zij voor een raadsel stond hoe die gewrichtsontstekingen 'zomaar ineens' verdwenen konden zijn zonder medicijnen, en ik vertelde wat ik gedaan had, wilde ze er verder niet zo veel over weten. Ze had zich, zei ze, tenslotte te houden aan wat 'wetenschappelijk onderzocht' was. En daarmee kwamen er verder geen vragen meer. Ik begrijp het wetenschappelijke stukje. Maar dat mag, denk ik, gezonde nieuwsgierigheid en openheid niet in de weg te staan. Weg kans op innovaties en nieuwe inzichten. Zo jammer.
Gelukkig is er in het buitenland wel een aantal artsen, psychiaters en onderzoekers die deze observaties al jaren serieus nemen, er onderzoek naar doen, en het toepassen in hun praktijk. Helaas nog niet zo in Nederland, maar voor de initiatieven die er wel zijn, ben ik dit platform gestart.
Waar je tegenaan loopt in de reguliere GGZ
Psychologen en voeding/het lichaam... (neuro)psychologie is mijn vak, dus ik heb er dagelijks mee te maken. Wat dit onderwerp betreft (en nog wel meer, maar daar heb ik een andere website voor ;-) lopen we als psychologen mijlenver achter.
Hersenen zijn ook een orgaan, de biochemie daarvan luistert buitengewoon nauw en is dus, natuurlijk, voor een groot deel afhankelijk van wat de eigenaar erin stopt als voeding. Maar ook van je (darm)gezondheid, of je lijf liefdevol wordt aangeraakt (denk ook aan de ouderenzorg!), beweging, rust... nouja, al dat lijflijke. Onderzoeken hiernaar zijn volop in gang, maar het is al wel duidelijk: dit zijn allemaal knoppen waar we óók aan kunnen en vaak moeten draaien, naast de gespreksvoering in de bekende stoel bij de psycholoog.
Maar waar voeding (gelukkig) al wat meer een rol gaat spelen binnen de GGZ, zelfs ook keto-diëten, is carnivoor nog volstrekt onbekend. Sterker nog: het adagium luidt vaak 'minder vlees, meer groenten en fruit'. Soms raak. Maar soms juist niet. Zonde. Want voor sommigen blijkt uiteindelijk carnivoor, al dan niet tijdelijk, dé werkende interventie en daar is niks engs aan of mis mee.
Veel mensen met mentale klachten zijn zich niet bewust van de rol die voeding bij hun mentale klachten zou kunnen spelen. "Ik heb nou eenmaal ADHD, en wil medicatie of er mee leren omgaan". "Die depressie hangt samen met mijn trauma". Dat kan, maar hoeft niet het hele verhaal te zijn. Of mensen hebben beperkte ideeën over wat dan 'goede voeding' zou moeten zijn, terwijl dat misschien niet voor hén geldt, op dat moment. Sommige mensen beseffen zich niet dat ze inmiddels wellicht zó gevoelig zijn voor van alles, waaronder groenten en fruit, en nog maar zó weinig essentiele voeidingsstoffen kunnen opnemen bij hun huidige manier van eten, dat carnivoor voor hen op dat moment de beste voeding is.
De psycholoog vraagt vaak bij de intake niet eens naar voedingsgewoontes en -overgevoeligheden (!), laat staan dat het als factor wordt meegenomen in de diagnostiek en behandeling. Dat zou naar mijn mening wél moeten gebeuren. Er zijn mensen die kneiterdepressief rondlopen als gevolg van, bijvoorbeeld, voortdurende laaggradige ontstekingen, die de neurotransmitterstofwisseling in de hersenen nadelig beïnvloeden. Als dát het geval is, kan je heel lang praten met een psycholoog en zelfs enkele stoornis labels toebedeeld krijgen, maar dan worden er volgens mij toch wat kansen gemist.
Daarnaast zijn psychologen natuurlijk alert op 'eetstoornissen'. Als je vertelt dat je strikt carnivoor eet, kan het maar zo zijn dat je er ineens een stoornislabel bij krijgt, omdat je te dwangmatig met eenzijdige voeding bezig zou zijn, wat je gezondheid in de weg zou staan en zeer waarschijnlijk tekorten op zou leveren, en voor je het weet wordt dáár behandeling op geadviseerd... *
*Nuance hierbij is natuurlijk dat wanneer je gevoelig bent voor eetproblematiek, je inderdaad uit moet kijken met welke restrictieve manier van eten dan ook. Er is dan een risico dat je er in doorslaat, carnivoor of niet. Maar er zijn ook aanwijzingen dat je dan juist baat kunt hebben bij keto, of zelfs carnivoor. Vraag dan sowieso om begeleiding, kijk daarvoor bij Vind een zorgprofessional.
Kortom...
Ik merk dat je, als genuanceerde, weloverwogen nuchtere carnivoor, de nodige obstakels tegenkomt als je reguliere zorg nodig hebt. Of dat, als je één van die mensen bent voor wie het levensveranderend zou kunnen zijn, de kans groot is dat geen zorgprofessional je daarop wijst.
Daarom dit platform, zodat je meer informatie maar ook zorgverleners kan vinden die hier mee werken, of er in elk geval niet afwijzend tegenover staan. En er meer bekendheid komt voor deze interventie.
Veel plezier met rondneuzen en heb je tips of vragen, neem contact met me op!